Zaproszenie na nabożeństwa różańcowe
NAJSKUTECZNIEJSZY ORĘŻ NA DOBRE I NA ZŁE - RÓŻANIEC
„Różaniec, to modlitwa, którą bardzo ukochałem – powiedział święty Jan Paweł II... Od mych młodzieńczych lat, różaniec towarzyszył mi w chwilach radości i doświadczeń. Zawierzyłem mu wiele trosk i dzięki niemu zawsze doznawałem otuchy. A ponieważ różaniec jest modlitwą wdzięczności, miłości i ufnej prośby, w dziesiątki jego serce nasze może wprowadzić wszystkie sprawy rodziny i narodu, Kościoła czy ludzkości... Zawrzeć w nich nasze własne sprawy i sprawy naszych bliźnich, szczególnie tych, których kochamy. W ten sposób ta prosta modlitwa będzie pulsować życiem ludzkim”, bo „nie ma takiego problemu ani osobistego, ani rodzinnego, ani narodowego, ani międzynarodowego, którego by nie można rozwiązać przez różaniec” – mówiła Matka Boża do siostry Łucji w Fatimie, dlatego „odmawianie różańca jest dzisiaj koniecznością, bo różaniec, to dar Matki do zmieniania świata” (Pan Jezus do Małgorzaty Balhan).
„Aby oślepiający blask Boga mógł być przyjęty przez człowieka, różaniec jest rozłożony na cząstki, z których każda zawiera inny fragment całości o odmiennym jak gdyby naświetleniu, klimacie, nastroju... a wtedy jest on łatwiejszy do zrozumienia i przyjęcia. Jego esencją jest zawarcie w sobie całości dziejów ziemskich Jezusa i Maryi, ale i one są tylko kanwą... w oparciu o nie każdy indywidualnie może i powinien budować swój własny osobisty stosunek do Boga”. Każdy bowiem epizod z życia Jezusa i Maryi, ma swój odpowiednik w naszym życiu. Każdy stan ludzkiego bytowania, w znacznej mierze jest odbiciem Ich przeżyć, przeto „różańcem trzeba żyć, trzeba go umiejętnie wplatać w swoje życie, w każdą jego sytuację... Najwznioślejsze rozmyślania nic nie są warte, jeśli z wielkich wzlotów nie wypływa coś, co ma związek ze zwykłym, prostym życiem codziennym” – mówiła Matka Boża do Barbary Kloss... I „chociaż wielu myśli, że różaniec jest potrzebny Maryi, on jest potrzebny ale przede wszystkim nam” (Maria Jurczyńska), aby nim objąć wszystko to, co „składa się na życie ludzkie; wszelkie zdarzenia osobiste jak również naszych bliźnich, a nade wszystko tych, którzy nam leżą na sercu” (wg św.J.P.II ). „Wydarzenia dnia, radość, smutek, problemy drugiego człowieka – wszystko to może znaleźć w różańcu swoje właściwe miejsce”. Tyle, że „tylko ten człowiek, który w Bogu pokłada swą nadzieję i doświadcza własnej ograniczoności, będzie wołał do Niego w rozmaitych intencjach” (ks.Przemysław Sawa).
„Iluż to bowiem ludziom samotnym modlitwa ta pozwoliła obronić się przed zniechęceniem i apatią ! Ilu uratowała przed załamaniem w chwilach ciężkiej depresji ! W ilu zbolałych i rozgoryczonych sercach modlitwa różańcowa odbudowała utraconą wiarę w człowieka i jego dobroć ! Ilu nauczyła wspaniałej sztuki rezygnacji i wyrzeczeń, sztuki dźwigania krzyża wspólnie z Chrystusem ! Dla ilu była błogim uspokojeniem po gwałtownej burzy nerwów ! Ilu wreszcie przywróciła radość życia i wiarę w siebie ! Nikt nie jest zdolny tego policzyć ani tym bardziej spisać. Bo ten, kto modli się na różańcu, ten nigdy nie jest samotny. I choćby nie miał żadnego przyjaciela i żadnego życzliwego sobie człowieka, ciągle jest z nim i przy nim Boski Przyjaciel Jezus i Jego Matka Maryja” (wg ks.pallotynów). Wszystko, co nas spotyka trzeba powierzać Im przez różaniec, „bo kiedy będzie się zdawało, że znikąd nie ma już ratunku, to właśnie z różańca i przez różaniec spłynie do nas ratunek”...
„Aby oślepiający blask Boga mógł być przyjęty przez człowieka, różaniec jest rozłożony na cząstki, z których każda zawiera inny fragment całości o odmiennym jak gdyby naświetleniu, klimacie, nastroju... a wtedy jest on łatwiejszy do zrozumienia i przyjęcia. Jego esencją jest zawarcie w sobie całości dziejów ziemskich Jezusa i Maryi, ale i one są tylko kanwą... w oparciu o nie każdy indywidualnie może i powinien budować swój własny osobisty stosunek do Boga”. Każdy bowiem epizod z życia Jezusa i Maryi, ma swój odpowiednik w naszym życiu. Każdy stan ludzkiego bytowania, w znacznej mierze jest odbiciem Ich przeżyć, przeto „różańcem trzeba żyć, trzeba go umiejętnie wplatać w swoje życie, w każdą jego sytuację... Najwznioślejsze rozmyślania nic nie są warte, jeśli z wielkich wzlotów nie wypływa coś, co ma związek ze zwykłym, prostym życiem codziennym” – mówiła Matka Boża do Barbary Kloss... I „chociaż wielu myśli, że różaniec jest potrzebny Maryi, on jest potrzebny ale przede wszystkim nam” (Maria Jurczyńska), aby nim objąć wszystko to, co „składa się na życie ludzkie; wszelkie zdarzenia osobiste jak również naszych bliźnich, a nade wszystko tych, którzy nam leżą na sercu” (wg św.J.P.II ). „Wydarzenia dnia, radość, smutek, problemy drugiego człowieka – wszystko to może znaleźć w różańcu swoje właściwe miejsce”. Tyle, że „tylko ten człowiek, który w Bogu pokłada swą nadzieję i doświadcza własnej ograniczoności, będzie wołał do Niego w rozmaitych intencjach” (ks.Przemysław Sawa).
„Iluż to bowiem ludziom samotnym modlitwa ta pozwoliła obronić się przed zniechęceniem i apatią ! Ilu uratowała przed załamaniem w chwilach ciężkiej depresji ! W ilu zbolałych i rozgoryczonych sercach modlitwa różańcowa odbudowała utraconą wiarę w człowieka i jego dobroć ! Ilu nauczyła wspaniałej sztuki rezygnacji i wyrzeczeń, sztuki dźwigania krzyża wspólnie z Chrystusem ! Dla ilu była błogim uspokojeniem po gwałtownej burzy nerwów ! Ilu wreszcie przywróciła radość życia i wiarę w siebie ! Nikt nie jest zdolny tego policzyć ani tym bardziej spisać. Bo ten, kto modli się na różańcu, ten nigdy nie jest samotny. I choćby nie miał żadnego przyjaciela i żadnego życzliwego sobie człowieka, ciągle jest z nim i przy nim Boski Przyjaciel Jezus i Jego Matka Maryja” (wg ks.pallotynów). Wszystko, co nas spotyka trzeba powierzać Im przez różaniec, „bo kiedy będzie się zdawało, że znikąd nie ma już ratunku, to właśnie z różańca i przez różaniec spłynie do nas ratunek”...
Nabożeństwa różańcowe w naszej parafii odbywać się będą ciągu tygodnia o godz. 17.30, a w niedzielę o godz. 15.30.
